پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

مسعود پزشکیان در روز سه‌شنبه ۲ مرداد با اعضای ستادهای مردمی خود در تالار وزارت کشور دیدار کرد و اظهار داشت: وقتی شور و شوق شما را می بینم، بار سنگینی روی دوش های خودم احساس می کنم که تحمل آن سخت است یکی از مشکلات من این است که همه می خواهند با من ملاقات کنند، من چگونه باید پاسخ همه را بدهم.من همان آدم قبل هستم اینطور نیست که رئیس جمهور شده ام، عوض شده باشم؛ خیلی ها گله می گنند که خودت را گم کرده ای به خدا شب و روز ندارم. انتخاب مسئولین برای من معضل شده است، به هر کس می گویم آدم معرفی کنید، همه افراد خودشان را معرفی می کنند؛ قدم اول انتخاب کابینه وفاق ملی است و آن شعاری است که سرمی دادیم که مملکت با یک دسته و جناح اداره نمی شود.دعوا نخواهم کرد؛ دروغ نخواهم گفت دنبال محرومان و مشکلات مردم خواهم بود؛ تا پای جان خواهم ایستاد.

محمدجواد ظریف عصر یکشنبه ۳۱ تیر ۱۴۰۳ در نشست واکاوی گفتمان دولت چهاردهم با تبیین دو نگاه «تهدیدمحور» و «فرصت محور» که با حضور تعدادی از اساتید دانشگاه و اعضای شورای راهبری دولت چهاردهم در فرهنگسرای اندیشه تهران برگزار شد، بیان داشت که اگر با تغییر پارادایم نگرش تهدیدمحور را به نگرش فرصت محور تبدیل کنیم می‌توانیم رو به جلو حرکت کنیم. وی ادامه داد: نگرش تهدید محور در بعد داخلی یعنی جوانان، زنان و مردم کشور را تهدید ببینیم. وقتی چیزی را تهدید می‌بینید سعی در محدود کردن آن می‌کنید، اما واقعیت این است که مردم تهدید نیستند، فرصت هستند. اگر این مردم نبودند چه کسی برابر عراق و مقابل تحریم‌ها می‌ایستاد؟

پزشکیان خود را فردی غیر حزبی و اصولگرای اصلاح طلب و اصلاح طلب اصولگرا معرفی کرد. گفت برنامه ای ندارد و کابینه ای رفاقتی هم در ذهن نمی پروراند. گفتمان سازی های بوجود آمده در فرصت انتخاباتی دور اول و دوم، بی برنامه بودن او را تعبیر به پیاده سازی اصول حکمرانی( تعامل سیاستگذاری دولتی با تامین منافع بخش خصوصی و ایفای حقوق عامه) و بی کابینه بودن او را تعبیر به تشکیل کابینه فراجناحی کرد. دو موضوعی که حتی بستر را برای پیروزی او فراهم نمود و برخلاف رویه های گذشته ، نیازی به ایجاد ترس در طبقه متوسط جامعه برای حاکم شدن جناح راست و منظومه های مطلق گرایانه آن نیز نبود. سوال اینجاست که آیا با نوعی آرزو سروکار داریم یا نوعی انتظار و تکلیف؟

جمهوری اسلامی نوشت: نامزدهای ریاست ‌جمهوری هم چه در مناظرات قبل از هشتم تیر و چه در مناظره‌های دور دوم انتخابات به وضوح نشان داده‌اند که قدرت ایجاد تغییر ندارند. آنها یا به کلی‌گوئی پرداختند و یا بر روی نقطه ‌ضعف‌های موجود انگشت گذاشتند.روشن است که این حضرات هیچ اهرمی برای ایجاد تغییر در سیاست خارجی در اختیار ندارند. شاید تمایل زیادی برای این تغییر داشته باشند ولی خود آنها هم می‌دانند که چنین کاری از اراده آنها خارج است. روشن‌تر است که اقتصاد را نمی‌توانند متحول کنند زیرا ایجاد تحول در اقتصاد بر ایجاد تغییر در سیاست خارجی متوقف است. اگر کسانی معتقدند بدون ایجاد تغییر در سیاست خارجی هم می‌توان اقتصاد را متحول کرد، باید برای این کار برنامه داشته باشند ولی نامزدها تاکنون برنامه‌ای که امیدی به تحول در اقتصاد را نوید بدهد ارائه نداده‌اند.مشتی کل گویی، منم منم، ضعف آشکار در تیم سازی، ضعف آشکار توان بهره گیری از قابلیت های متخصصان، تاکید صرف روی نقاط ضعف و ...، مضمون دو سری مناظره حاضر در دور اول و دوم را تشکیل داده است.

افکار عمومی اقبال نسبتا خوبی را به پزشکیان نشان داده است. پزشکیانی که عقبه مالی، اخلاقی و سیاسی سالمی داشته و خود را جریان سوم( نه چپ و نه راست بلکه مستقل) برای تامین منافع ملی ،منافع انقلابی و اجرای منویات رهبر نامیده است. در جریان انتخابات ، شاهد دو پاشنه آشیل پزشکیان یعنی گرایشات زیاد به تیم سازی با جناح اصلاحات ( حتی از بین افرادی که دارای سوابق بد اقتصادی و تخلفاتی چند در این حوزه بودند) و نداشتن برنامه توسعه ملی بوده ایم( هرچند این دو پاشنه، دو پاشنه آشیل کلیه نامزدهای حاضر در انتخابات است). پزشکیان ، ضعف خود در برنامه توسعه ملی را با بیان پر رنگ دغدغه ها و تاکید بر اجرای برنامه های موجود، پوشش داد. اما یادمان نرود که با دغدغه و شعار در روز بعد از اتمام انتخابات نمی توان کشور را اداره کرد. در خصوص افراد پر رنگ و مسئله دار اصلاحات نیز هشدار می دهیم و چنانچه جناب پزشکیان را متعهد بر سه وعده خود بیابیم ( جریان سوم،تامین منافع ملی، اجرای منویات رهبری)،آستین بالا زده و ان شاالله خلاهای فعالیتی شان را پوشش داده و به ریاست دولت جدید ، تبریک ورود عرض می کنیم. نکته مهم و ناپیدای این داستان، هنر تبدیل رویداد سیاسی به رویداد توسعه ای است که بحمد خدا توان حضور و ورود درباره ان وجود دارد.